Po okresie rozbiorów i wojen napoleońskich, tereny Królestwa Kongresowego objęły swym zasięgiem Skulsk. W tym przygranicznym miasteczku z powodzeniem rozwijał się handel, zastępując powoli rolnictwo i rzemiosło, którym wcześniej trudniła się większość ludności. Utrzymywali się oni także z wyrobu dewocjonaliów, dzięki czemu pojawili się w mieście malarze obrazków z postaciami świętych, czyli tak zwani ochweśnicy czy obraźnicy. Ich dzieła sprzedawano w Królestwie Polskim, zaborze rosyjskim oraz za wschodnimi granicami Królestwa Polskiego, na Litwie, Białorusi, Wołyniu i Podolu.

Handlarze dewocjonaliów mówili kminą ochweśnicką, czyli specyficznym żargonem, który był trudno zrozumiały dla postronnych ludzi. Była to mieszanka polskiego języka złodziejskiego, rosyjskiego dziadowskiego oraz pojedynczych wyrazów niemieckich, rosyjskich, greckich i łacińskich. Do porozumiewania się w handlu tym językiem wystarczało około 800 wyrazów.

Gwara ta używana była w Skulsku do II Wojny Światowej, natomiast została zapożyczona przez handlarzy pierza w pobliskim Ślesinie. Leży on na przecięciu dróg ze Słupcy do Sompolna i z Konina do Kruszwicy. Wcześniej należał do biskupów poznańskich. Prawa miejskie nadano mu w 1358 roku a w XIX w. wieloletnie tradycje w handlu skłoniły mieszkańców do używania specyficznej gwary.

Od kilkunastu lat użycie tego języka zaczyna się zmniejszać. Aby ochronić Kminę Ochweśnicką od zapomnienia organizowane są dzisiaj szkolne konkursy oraz Jarmark Ochweśnicki w Ślesinie.